OUD en NIEUW: Het bevrijden van de vrouw

Ik was grondig aan het opruimen, vrijwel alles in huis ging door mijn handen om te bepalen: weggooien of bewaren. Zo ook de kooi, die ik al jaren had staan.

Het was ooit een Sinterklaassurprise. Maar voor mij werd het een metafoor voor mijn werk met het boek “De Ontembare Vrouw”. Een prachtig gemaakte kooi, waarin een vrouw, tevens moeder (vanwege het kind op haar arm), (samen) geketend met touwen om lijf, hals en leden. Met aan de buitenkant de sleutel, eveneens het slot van de kooi.Ik voelde: het is genoeg. Ze mocht bevrijd en de kooi mocht verbrand. Oud en Nieuw vond ik daar een mooi moment voor.

 Zogezegd, zo gedaan stapten Jan (mijn man) en ik op de fiets, met kooi achterop, naar vrienden waar we de avond zouden doorbrengen. Onderweg sprak Jan over de herhaling van vrouwenverbranding. Ik realiseerde me dat hij een heel ander plan had dan ik: hij wilde de vrouw met kooi en al in het vuur werpen! Dat was helemaal niet mijn plan. Dus ik zei dat ik hierover met de vrouwen in overleg wilde gaan.

En zo ontstond er een beraad, die laatste avond van het jaar, over het ontketenen van de vrouw door vuur of door haar eerst te bevrijden. Om de beurt deelden we ons standpunt: 3 mannen en 3 vrouwen. Drie rondes lang, met respect voor alle argumenten. Opvallend was dat de mannen unaniem, met verschillende beweegredenen, vonden dat de vrouw met kooi en al verbrand moest worden. Zij zou getransformeerd worden door het vuur en herrijzen uit de as als een Phoenix.

Maar wij vrouwen betwijfelden of zij, en het kind dat ze beschermde, het zou overleven. Wij vrouwen luisterden naar de bevlogen ideeën van de mannen, bewogen mee, maar bleven tegelijkertijd standvastig in onze opvatting dat zij door ons bevrijd moest worden, om daarna de kooi en de ketens te verbranden.

Na deze rondes onszelf uitgesproken te hebben, en een pauze tussendoor, opperde één van de mannen dat het eren van de vrouw een belangrijke stap was, die niet mocht worden overgeslagen. Hij zag hen, de mannen, op de vloer liggen het vrouwelijke erend. Iets in mij vond dat “too much”: dragen alleen de mannen en het patriarchaat “schuld”? Wij vrouwen realiseren ons (vaak) niet hoe machtig en krachtig we zijn. Wij dragen zelf ook verantwoordelijkheid voor het verstoorde evenwicht. Wij hebben onszelf teruggetrokken, klein en onzichtbaar gemaakt. Wij houden onszelf gevangen.

Zo legden de mannen hun “vlammend zwaard” neer en de vrouwen gingen staan voor hun waarden en verhieven hun stem. Gezamenlijk bevrijdden we de vrouw. Het werd een heel gepeuter, maar net voor 24.00 uur waren we klaar. Van de spijlen maakten we een vuur, waarin de rest van de kooi verbrand werd. En ZIJ keek toe.

Wat mij opviel was hoe eenieder zich met haar verbonden had gedurende deze avond. En zo zal ze in de toekomst met ons meegaan: het beeld van de bevrijde vrouw.

De oude sleutel, uit de as opgedolven, mocht nieuwe deuren gaan openen.Terugkijkend op deze laatste avond van het jaar hebben we een nieuwe trend gezet. We hebben het vrouwelijke, in onze wereld verstrikt geraakt in een patriarchale manier van omgaan met alle levensvraagstukken, weer ruimte gegeven, zodat ze haar plek weer kan innemen. Niet dat we nu een matriarchale wereld moeten ontwikkelen. Het mannelijke is evengoed belangrijk in het onderscheiden en grenzen stellen. Maar het vrouwelijke en het mannelijke mogen weer in balans komen in ons allemaal. Te beginnen met het bevrijden en erkennen van de vrouwelijke waarden: verbinding en samenwerken met ál dat leeft.

 Betekenis geven aan je eigen verhaal!